مارادونا رو ول کن فلانی رو بچسب...
واقعا بساطی داریم تو این مملکت..
تهمت نمیزنم. ولی گویا بعضی ها پیش از هر گونه تعهدی نسبت به ایران اسلامی به تعهدات مهمتری نسبت به دولت ها و گروه های مزدور پایبندند.
زیر لوای ایران اسلامی چه خیانت ها که نمی شود.....
پی نوشت: انقد ترسیده شدیم که جرئت نمی کنم بیشتر از این چارخط دردودل کنم.
هدف بسیجیان کربلاست. منتهی در راه رسیدن کربلا هدفهای وسطی هم هستند. رسیدن به یک شهر و دو شهر تا کربلا. اگر بنا باشد بسیج راه بیفتد وشعار بدهد و حرکت کند به سوی کربلا، بدون اینکه کسی با او بجنگد، خوب، این کربلا عزت ندارد، کربلا در راهش ، شهید می خواهد و شکست می خواهد و کشته می خواهد و کشته می خواهد و پیروزی می خواهد و اسیر می خواهد و محاصره شدن می خواهد و محاصره کردن می خواهد، همه چیز می خواهد. رمضان می خواهد، محرم می خواهد، مسلم بن عقیل می خواهد، همه جور جنگیدن می خواهد.
این تصور که وقتی صحبت از کربلا شد یعنی این که این بار ما به کربلا می رسیم،این نباید باشد. ما باید خودمان را برای سختی ها آماده کنیم. ما باید چون انبیاء و اولیای الهی که زمانی که اراده می کردند بیش از ده سال در مکه و نزدیک به ده سال در مدینه می جنگیدند و تمام عمرشان جنگ بود و جهاد فی سبیل الله و خسته نشدن و نبریدند. و ما ای بسیجیان عزیز، از عملیات و جنگ نمی بریم. از عملیات خسته نمی شویم.
خوب دقت کنید،این برادران بسیجی عزیز، ما از عملیات نمی بریم و خسته نمی شویم و تا کربلا می جنگیم به شرط اینکه خودمان را آماده کنیم؛ و ما آماده نخواهیم شد مگر آنکه به دو جنبه توجه کنیم: آمادگی جسمی و آمادگی روحی. آمادگی روحی مهم تر از آمادگی جسمی است. آمادگی جسمی برای جنگیدن در راه خدا، برای پیاده روی و شکست داد دشمن و برای غلبه بر دشمن کافر، و آمادگی روحی یعنی پاک کردن درون. امام در صحبت هایشان بارها به این مطلب اشاره داشتند که عمده مسائل، اخلاص و خلوص است و اگر باشد همه چیز هست. یعنی پاک شدن درون، یعنی بیرون راندن هواهای نفسانی از ذات و از قلب و از دل از درون انسان. پاک شدن به منزله اینکه انسان ایثار پیدا کند، اخلاص پیدا کند، متقی شود و تقوی پیدا کند و جهاد فی سبیل الله در او رشد کند و خودش را انشاءالله برای یک عملیات بزرگ آماده کند و این انشاء الله در شما مصداق پیدا کند.
شهرکرد بودیم. اسمش شهرکرده ولی مردمش لرن. شهر قشنگیه.پر از چشمه و آبشار. گفتن اگه اردیبهشت میومدین دشت لاله های واژگونو میدیدین.
شهر قشنگیه شهرکرد.
کنار راه پر پیچ و خمش پر از تپه بود. رو هر تپه قبور یه عالمه شهید....
روی یه تابلویی کنار جاده نوشته بود: دعای خانواده ی شهدا بدرقه ی راهتان...
فطرس.....
دارم اشک میریزم.
برای خاک های نرم فکه.
غروب شلمچه.
طلائیه.....مجنون....
صدای همت.....
اشک میریزم.
با قلب بشر مونس و دمساز حسین است
در خلوت دل،محرم و همراز حسین است
زهرا و علی،هر دو چو دریای گوهربار
خلقت،صدف است و گهر راز حسین است
آن عاشق فرزانه و،معشوق دو عالم
بر طاق فلک غلغله انداز حــــسین است
هر آیتی از جانب حق،معجزه ای بود
آن آینه که هر دم کند اعجاز حسین است
راهی که بشر را به خـــداونـــــد رساند
عشق است و در این فاصله پل ساز حسین است
در راه نگهداری قرآن محمد
سرباز فداکار سرافراز حسین است
شاهی که ز حر بن یزید،از ره اکرام
بگذشت و نمود آنهمه اعزاز حسین است
فطرس که پرش را شرر قهر خدا سوخت
باز آنکه بدادش پر پرواز حسین است
ماهی که به هر کلبه ی تاریک بتابد
شاهی که به سائل نکند ناز حسین است
از مردم دنیا،مطلب حاجت خود را
درخواست از او کن که سبب ساز حسین است
گر خلق تو را از در خود جمله برانند
آنکس که پناهت بدهد باز حسین است
امید«حسان»جان جهان رحمت یزدان
باب کرمش بر همه کس باز حسین است
استاد چایچیان
سلام علیکم
بعد از حدود دو سال دوباره به فضای مجازی پا گذاشتم. چند روزیه که خاک کنکورو از سرودوشم تکوندمو البته با پایان این مرحله از زندگیم نتیجه اش هر چی که باشه وارد فاز جدیدی شدم
ورود به این فاز جدید نیاز مبرمی به سرک کشیدن تو هر کار و هر جایی داره. و فعلا مشغول همین کارم. از عکاسی گرفته تا شعر و شاعریو فعالیت سیاسیو ....
اینجا ها هم یکی از روزنه هاییه که یا من از توش سرک بکشم یا شما از ازش تو افکارم سرک بکشید.
وب نویسی هرگز برام یه تفنن نیست. اینجا هرگز استراحتگاه اندیشه ی من نخواهد بود. لطفا با این دید وارد نشید.
